Bu yaşa erdirdin beni, gençtim almadın canımı ölmedim genç olarak, ölmedim beni leylak büklümlerinin içten ve dışardan sarmaladığı günlerde bir zamandı heves ettim gölgemi enginde yatan o berrak sayfada gezindirsem diye ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende. Vakti vardıysa aşkın, onu beklemeliydi genç olmak yetmiyordu fayrap sevişmek için halbuki aşk, başka ne olsundu hayatın mazereti demedim dilimin ucuna gelen her ne ise vay ki gençtim ölümle paslanmış buldum sesimi.
Hata yapmak fırsatını Adem’e veren sendin bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana gençtim ben ve neden hata payı yok diyordum hayatımda gergin bedenim toprağa binlerce fışkını saplar idi haykırınca çeviklik katardım gökyüzüne bir düşü düşlere dalmaksızın kavrayarak bulutu kapsayarak açmadan buluta içtekini tanıdım Ademoğlu kimin nesiymiş ter döküp soru sormak nereye sürüklermiş kişiyi.
Çeşme var, kurnası murdar yazgım kendi avcumda seyretmek kırgın aksimi.
Gençtim ya, ne farkeder deyip geçerdim nehrin uğultusu da olur, dalların hışırtısı da gözyaşı, çiğ tanesi, gizli dert veya verem ne fark eder demişim bilmeden farkı istemişim. Vay beni leylak kokusundan çoban çevgenine arastadan ırmaklara çarkettiren dargınlık! Yola madem çöllerdeki satrabı yalvartmak için çıkmıştım hava bozar, yüzüm eğik giderdim yine yaza doğru en kuduzuyla sürüngenlerin sabahlar yola devam ederdim.
Gençtim işte şehrin o yatık raksından incinen yine bendim gelip bana çatardı o ruh tutuşturucu yalgın onunla ben hep sevişecek gibi baktık birbirimize. bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.
Oysa bu sürgün yeri,bu pıtraklı diyar ne kadar korkulu yankı bulagelmiş gizlerimizde hani yok burda yanlışı yoklayacak hiç aralık bütün vadilere indik bir kez öpüşmek için kalmadı hiç bir tepe çıkılmadık eriyeydik nesteren köklerine sindiğimizce alıcı kuş pençesiyle uçarak arınaydık ah, bir olaydı diyorduk vakar da yoksanaydı doğruydu böyle kan telef olmasın diye çabalamamız ama kendi çeperlerimizi böyle kana buladık gönendi dünya bundan istifade dünya bayındırladı: Bir yakış, bir yanış tasarımı beride öte yakada bir benî adem her gün küsülü kaldık.
Bunca yıl bu gücenik macera beni tutuklu kılan artık bu yaşa erdirdin beni,anladım gençken almadın canımı, bilmedim demek gökten ağsa bile tohum yürekten düşecekmiş çünkü hataya bağışık büyük hatadan beri nezaret yer çiğ tanesi sanmak ne cüret, gözyaşıymış insanın insana raptolduğu cevher.
Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi taşınacak suyu göster, kırılacak odunu kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin tütmesi gereken ocak nerde?
Ne garip, yokluğuma herkes kendi kaybı ile üzülecek… benim kaybettiğim ile değil…
Yokluğumuza insanların üzülmelerini bekliyor, bunda değerlilik arıyoruz… halbuki değerlilik kendimizde hissettiğimiz bir duygudur, ötekinde beklediğimiz, hele ki ölümümüzle gözlemleyeceğimiz bir beklenti hiç değildir…
Ey işten kaçanlar, okumaktan bıkan, bakmaktan zevk almayanlar.. henüz yolun yarısında yorulanlar, söyleyecek sözleri varken damağı kuruyanlar.. hiçbirşeyden kaçamadığımız için mi pes ettik, artık hep izlendiğimiz yada hep göz önünde olduğumuz için mi nefes nefese bir duvarın dibinde oturduk kaldık.
Aşksız ve paramparçaydı yaşam bir inancın yüceliğinde buldum seni bir kavganın güzelliğinde sevdim. bitmedi daha sürüyor o kavga ve sürecek yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Aşk demişti yaşamın bütün ustaları
aşk ile sevmek bir güzelliği
ve dövüşebilmek o güzellik uğruna.
işte yüzünde badem çiçekleri
saçlarında gülen toprak ve ilkbahar.
sen misin seni sevdiğim o kavga,
sen o kavganın güzelliği misin yoksa...
Bir inancın yüceliğinde buldum seni
bir kavganın güzelliğinde sevdim.
bin kez budadılar körpe dallarımızı
bin kez kırdılar.
yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz
bin kez korkuya boğdular zamanı
bin kez ölümlediler
yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz.
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri
suyun ayakları olmuştur ayaklarımız
ellerimiz, taşın ve toprağın elleri.
yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık
törenlerle dikilirdik burçlarınıza.
türküler söylerdik hep aynı telden
aynı sesten, aynı yürekten
dağlara biz verirdik morluğunu,
henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz...
Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne
ne tan atışı doğumların sevincine
ey bir elinde mezarcılar yaratan,
bir elinde ebeler koşturan doğa
bu seslenişimiz yalnızca sana
yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Saraylar saltanatlar çöker
kan susar birgün
zulüm biter.
menekşelerde açılır üstümüzde
leylaklarda güler.
bugünlerden geriye,
bir yarına gidenler kalır
bir de yarınlar için direnenler...
Şiirler doğacak kıvamda yine
duygular yeniden yağacak kıvamda.
ve yürek,
imgelerin en ulaşılmaz doruğunda.
ey herşey bitti diyenler
korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.
ne kırlarda direnen çiçekler
ne kentlerde devleşen öfkeler
henüz elveda demediler.
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
İçindeki renklerden en çok kolay silineni sevdim. Renkler güzel olsada bir anlam ifade etmedi. Sadece birisinin sevdiği renklere bakarken duyduğu hazzı izlerken güzeldi. Deniz rengi mesela. Sesi ve kokusu ve esintisi güzelken nasıl farkedebilirsin ki rengini. Renkler nerden çıktı. Resim aslında hatırda kalan. Şarkı bile söylesen sadece resmi kalıyor geriye. Duyamıyorsun. Seneler dediğin öyle kısa değilki. Kulağının salyangozunda kaç tur atabilirki ses? Scottish foldun kulakları eminim daha dikkatlidir insanoğlununkinden. On sene mesela saklayabilir mi küçük kulağının içinde söylediklerini..
En uzununuz gelsin ulan kaç yazarsınız! Uyumamaya yemin etmişken duvara tosladım. Kadının koynuna girince unutursun dedi, Uyumaya başladım. En uzun gece bütün evreni örttü. Sabah gece akşam gece.. Çikolatalı krokanlı olsun pastamız Bu gecenin avcunun içine 3 tane mum diken, Diken Diken batar koynuma, Zamanı gelmemişken, Bitecek bu gece de!
English
December 21
I hit the wall while I swore not to sleep.
That old man said he’d forget it when he went to bed with the woman.
Acı çekerken duru eğirdir gölü gibi bekleyen zaman, acı çekenin yüzüne bakarken her bir çukurunun içindeki derdi gözleriyle kazabiliyor, sesindeki bitiklik kulaklarının salyangozlarında en az 5 kez turluyor ve beyninin arkasındaki gözlerinde canlı bir film gibi 5d cinema oynatıyor. Aksine mutluyken Michael Schumacher hızında kafa kamerasında, hızlı trende cam kenarında, motorsiklette malatya tokat arası biryerde.
Etrafı dikkatlice seyret. Seni görmeyen insanları farkedeceksin. Onlar üzülenler ve sevinenler. Aynı anda yaşamıyorsunuz. Senin varlığının onun algısının içinde yeri yok.
Tabi ölüm denen giyotin başımızın üzerinde sallanırken hiçbir üzüntünün ve mutluluğun zirve anlamına gelmediği ve farklı bir zaman algısı oluşturamayacağı gerçeği insanoğlunun acizliğidir.
Bizler savaş ve barış çamurunda debelenirken büyük insanlık acaba mutluluk ve depresyon barajlarını kaç kilometre hızla delip geçiyor.
English
The Time
Time, while suffering like a clear lake waiting for the pain, looking at the face of the suffering, each pit in his eyes can dig the trouble. The bitterness of his voice revolves at least 5 times in the ears of his ears and in his eyes behind his brain he plays 5d cinema like a live film. On the contrary, when he is happy, Michael Schumacher is on his speed camera, on the high-speed train by the window, on the motorcycle, between malatya and tokat.
Watch the area carefully. You’il notice people who don’t see you. they are sad and rejoicing. You don’t live at the same time. Your presence has no place in his perception. Of course death is the impotence of man; While guillotine is swinging over our heads, no sadness and happiness mean a peak and cannot create a different perception of time.
While we are struggling in the mud of war and peace, the great humanity is passing through the dams of happiness and depression by how many kilometers.
Marketteki ucuz cuma indirimlerinden kırılmaya hazır ürünlere, içinde böcek gezen bakliyatlara bakmayı seven kafa,
Uçakla seyehati aklına getiremeyen kafa,
Bir lira hesabı yaparken on lira zarar eden kafa,
Yerden beş lira bulunca beş lira kaybedeceğini düşünen kafa,
Arabanın bakımını serviste yaptırıp aksatmayan hasta olunca kendi geçer diyen kafa,
Çalıştırsın diye her önüne gelene para veren sonra yüzüne bakmayan kafa.
Yedinde neyse yetmişinde de o olacaksın. Yedinde sana bakanlara bok atıp altmışüç sene bu beyni yöneten kendini bir kenara koyacaksın.
Çok okumak yetiyor, aptallık baki.
Beni Türk hekimlerine emanet edin. Isparta
English
Poor Head
The head who likes to look for products ready to break from cheap Friday discounts on the market and the pulses that crawl inside.
The head that can’t think of traveling by plane. One pound account, ten pounds loss head.
The head who thinks he will lose five pounds when he finds five pounds off the ground.
The head of the car that does not interfere with the maintenance of the car but says that it passes by itself when it becomes sick.
The head who gives money to all who come in front of him to run and not look at his face.
You’re gonna be seven years old and 70 years old.
At seven, you’re gonna throw shit at the people looking at you, and you’re gonna put yourself away for sixty-three years running this brain.
Ani köyünde çok şiddetli yağmurların birinde o eşsiz gök gürültülerinden biri kulakları ve bedenleri sarsar. Sabah ortalık kuş sesleri ile dolduğunda ve toprak yağmura doyduğunda akşamdan gelen yıldırımdan daha ürkütücü olan sesin henüz yıkılmış olan eski bir kiliseye ait olduğunu görürler. O günden sonra adına da Yıldırımlı Kilise derler. Kilisenin üzerindeki çana isabet almıştır mermi gibi düşen yıldırım. O çan işte bu çandır.
Yıldırımlı kilise çanı
Peki o yıldırımın düştüğü bu kilise artık neden dayanacak gücü bulamaz kendinde ve yıldırım vurduğu gibi ortadan ikiye ayrılır ki diğer yarısı hala dimdik ayaktadır. Nedeni karakışın hakkını veren Kars’tır. Dilekolay 981 yıldır zamana, 22 medeniyete, moğollara, soğuğa ve savaşlara dayanır.
Kilisenin boyu tam tamına 33 metre 33 santimdir. İsa’nın öldüğüne inanılan yaşa ithafen bu kadar ince hesap yapılır. 33’tür. Rivayete göre İsa’nın gerildiği çarmıhın bir parça odunu, binbir zahmetle bulunur ve kilisenin temeline koyulur.
33 yaşın tamda resmi aşağıdadır. Yani “yarımda olsa hala ve hala dimdik ayaktadır.”
Ve bir gün 33 yaş kıvamında kaldığı yerden devam edecektir. -Meryem Suresi 33.Ayet-
Aziz Prkich (Halaskar) Kilisesi -Yıldırımlı Kilise- Ani/KARS
Her sonu hüsranla biten,sona gelen ve başa dönen bir….dur, dur..
Daha pozitifiz, güzeliz, olumluyuz..
Nasıl olumlu olcaksın lan,,, derken
Siktiret ulan, leş odun kokan white horse iç bas geç diyorsun içiyosun da sonra aklına geliyor hala çalışan kardeşlerin, yaşayan ve çabalayan canlar ve insanlar..
Yahu,, mutluluk bize bir kaç adım uzaklıkta ancak;;; mariana çukuru olur::: Allahsız!
Hasta olursun ilaç kullanır iyileşmek için elinden gelen herşeyi yaparsın.
Karnın acıkır doymak için yemek yersin sağlığına dikkat ediyorsan sağlıklı yersin etmiyorsan doldurursun mideni. Uykun gelirse uyursun. İşin varsa uyanırsın yoksa uyanmazsın. Sıkılırsan ve şansına güveniyorsan iddia oynarsın yada piyango bileti alır şansını denersin. Güvenmiyorsan almazsın ve oynamazsın. Düşersen yürürken kalkarsın önce kendi haline gülersin sonra başkalarının seni görmelerine. Acıtırsan bir yerini ağlayabilirsinde. Erkeksen belki ağlamaz tepki bile vermezsin.
Gerçekten bunlar gerçektir.
Onun Ölümünden sonra var olmayan hayat ile doğumundan önce var olmayan hayat arasında ne fark vardır?
Hayaller, planlar, yalanlar sahtedir.
Bir ufak şartla. Kafanda gerçek bir hal aldılarsa gerçeklerdir. Onunla yaşıyorsan gerçeklerdir. O yalana inandıysan gerçektir. İnanmadığın doğrular ise sahte.
Oyunun sahte oldupunu nasıl iddia edebilirsin. Senin gerçek hayatının içinde bir gerçek. Vaktini değerlendirdiğin bir gerçek. Gerçeklerden veya sahtelerden uzaklaştığın bir gerçek. Avmde yanından geçen herhangi birisi çok mu gerçek ki ömründe oyunda değer verdiğin bir karekterden daha az vaktini alıyor. Almıyor. Belki dönüp suratına bir tane asılsa o da gerçek olabilir. Ama asılmıyor. Sahteliğini koruyor.
10000₺ bulursan istendiğinde gerçeksin. Bulamazsan sahte, yalancı, hayalci ve plancı.
Kaçmak için bu realiteden sıgara, içki,uyuşturucu ve seksi kullanıyor insanlık. Hiçbir şey yapamayan tuvalete giriyor ve tuvaletini yapıyor. Aklımızın tuvalette çalıştığı palavrasını gerçek yapan bu çulsuzluk.
Arka mahallede geçenler sadece o ve benim aramdadır. Fidan gibi dimdik duruyor. Dimdik. Bir onay makamı. Zamana direnmiş. Uzakta fakat yakında.
Ağladım fakat gözyaşlarım ateşe düştü. Ateşin başında oldu. Ateşi başında oldu. Bağıra bağıra yazdı içime bi kez oldu yüzünü güldüremedim. Derdimide kimseye söyleyemedim.
O kadar da uzakta olması sadece uzakta olmak olarak tarif edilebilir miydi? Evet sadece uzakta olmaktı. Gerçekte yakın olan birlikteydi. Arka mahalledeydi. Arka sıradaydı.
Bir gündü aradaki mesafe sadece bir gün. Ve o bir gün için uzunca bir yol feda edilebililirdi. Ediliyordu.
Bahçeli bir evde, 4 bir tarafı duvarlarla kaplı sadece en üst kattan deniz, okyanus , göl veya suyu görebileceğim bir ev. Yok, ev değil villa.Hayallerimde bile en uygunu olsun, öff.
Mangal vazgeçilmezi. Tabiki Kağan’da her zaman ki oyun oynayan modda. Yemekler pişiyor. Televizyon bahçeye çıkartılmış. En güzel maçlar oynanıyor. En güzel filmler izleniyor. İzleniyor ama bir taraftan köküne kadar haylazlıkla sohbet edilip dibine vuruluyor muhabbetin.
Geç kalınmış planların henüz başındaydım. Aslında her gün “tatar çölü”‘nün sıcak kumları yüzüme çarpıyor. Ha bugün ha yarın derken.
Tatar Çölü: Dino Buzatti’nin romanı
. Tahmin edemediklerimizi de tahmin edebilecek bir dünya hayal etmedik. Herkesi iyi zannettik. Çok safmışız.
Dünya bize vakit ayıramayacak kadar meşgul aslında, biz onun kendimizden çok büyük olduğunu sanıyoruz.
Bankta oturuyordu. Ayakları yere değmiyor. O kadar yüksek yani. Alışılmışın dışında üzerinde ziraat bankası yada üsküdar belediyesi yazmıyor. Baldırlarına tahta basınç uyguluyor ve bir süre sonra uzunca etkisi geçmeyecek olan karıncalanma başlayacak. Bildiği halde düzeltmiyor oturuşunu. En fazla biraz daha kaykılıp sol ayağını sağ baldırının altına sıkıştırıp sol ciğerinin sıkışan kısmını rahatlatacak. En fazla bu. Rüzgar o kadar güzel esiyorki nerede olduğunu unutturuyor. Nerede olacakki zaten?
Her kelimenin başka başka taraflara sürükleyebileceğini bilerek susmaya devam ediyor. Sanmaki bilgeliğinden, bilmediğinden hiçbirşeyi. Bir zamanlar bildiğini sandığı şeyleri bile unutup bugün bilmediğinden. Bilenlerden de hiç haz etmez. Kim, Ne bilebilir ki? Son saniyesinde bile hala birşey öğrenebilirdim deme erdemliğine erişmeliyken neden bu biliyormuş gösterme telaşı.
Bankın karşısında da bank vardı. O da reklamsızdı. O da yüksekti. İki bank yan yana liseli çağını hatırlattığından karşı karşıya getirilmişlerdi. Mert olmalıydı banklar. Yüz yüze olmalıydı aynı boyda aynı renkte olmalılardı. Oturanlar aynı anda sol ayaklarını sağ baldırlarının altına atmalı aynı anda sıgara yakmalılardı.
Yaprak süzüldü tepedeki bir işe yaramayan ağaçtan. Bir sivrisinek kondu boğazımın kenarına. Şapkamıda aldım kalktım büyükler gibi karşı karşıya oturmuş iki tane bankın arasından geçip gittim.
Onlar biraz önce liselilerdi şimdi ise büyük üniversiteli yada ağabey babalık dede. Karşı karşıya ve yalnız. Ama sivrisinekler orda hala. Yapraklarda sabaha kadar kar gibi yağar üzerlerine. Yerde içilmiş sıgara izmaritleri. Baba gibi yalnız banklar reklamsız duruyorlar hala dışarıda.
Tahmin edemediklerimizi de tahmin edebilecek bir dünya hayal etmedik. Herkesi iyi zannettik. Çok safmışız.
BESTFRIENDS4EVER 